แม่ม่ายคนหนึ่งมาที่ศาล ฟ้องต่อนัสรูดินว่า "ข้าเป็นคนจน ลูกชายข้าชอบกินน้ำตาลทีละมาก ๆ ที่จริงคงติดน้ำตาลด้วย ทำให้ข้าชักหน้าไม่ถึงหลัง จึงขอศาลสั่งห้ามไม่ให้เขากินน้ำตาล เพราะว่าข้าไม่อาจ ใช้กำลังบังคับเขาได้
"คุณนายครับ" นัสรูดินตอบ "ปัญหานี้ไม่ง่ายเหมือนที่คิด สัปดาห์หน้ามาดูคำตัดสิน ข้าขอวินิจฉัย อย่างถี่ถ้วนก่อน"
สัปดาห์ต่อมา ชื่อของหญิงม่ายก็อยู่ในบัญชีลูกความอีก
"ข้าขอโทษ" นัสรูดินบอกเธอเมื่อเธอเข้ามาพบ "คดีนี้มีเลศนัยสับสนมาก ต้องขอเลื่อนคดี ไปสัปดาห์หน้า"
การเลื่อนคดีมีต่อมาอีกสองสามครั้ง จนในที่สุดนัสรูดินประกาศว่า "ศาลจะออกคำสั่งแล้ว เรียกเด็กหนุ่มนั่นเข้ามา"
เด็กหนุ่มถูกตามตัวเข้ามาต่อหน้าผู้พิพากษา นัสรูดิน
"พ่อหนุ่ม" ผู้พิพากษาตวาดใส่ "ศาลห้ามไม่ให้เจ้ากินน้ำตาล จะกินได้ไม่เกินวันละสองกำมือ"
ผู้เป็นแม่ขอบอกขอบใจนัสรูดินเป็นการใหญ่ ก่อนลาจากขอถามคำถามหนึ่ง
"ว่ามาเลย" นัสรูดินกล่าว
"ข้าแต่ศาลที่เคารพ ข้างุนงงไปหมด ทำไมท่านจึงไม่สั่งห้ามเด็กไม่ให้กินน้ำตาลตั้งแต่แรก เมื่อได้รับคำฟ้อง"
"อ้อ" นัสรูดินตอบ "ก็ข้าต้องเลิกนิสัยนั้นก่อน ตัวข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะต้องใช้เวลานานอย่างนั้น"
"คุณนายครับ" นัสรูดินตอบ "ปัญหานี้ไม่ง่ายเหมือนที่คิด สัปดาห์หน้ามาดูคำตัดสิน ข้าขอวินิจฉัย อย่างถี่ถ้วนก่อน"
สัปดาห์ต่อมา ชื่อของหญิงม่ายก็อยู่ในบัญชีลูกความอีก
"ข้าขอโทษ" นัสรูดินบอกเธอเมื่อเธอเข้ามาพบ "คดีนี้มีเลศนัยสับสนมาก ต้องขอเลื่อนคดี ไปสัปดาห์หน้า"
การเลื่อนคดีมีต่อมาอีกสองสามครั้ง จนในที่สุดนัสรูดินประกาศว่า "ศาลจะออกคำสั่งแล้ว เรียกเด็กหนุ่มนั่นเข้ามา"
เด็กหนุ่มถูกตามตัวเข้ามาต่อหน้าผู้พิพากษา นัสรูดิน
"พ่อหนุ่ม" ผู้พิพากษาตวาดใส่ "ศาลห้ามไม่ให้เจ้ากินน้ำตาล จะกินได้ไม่เกินวันละสองกำมือ"
ผู้เป็นแม่ขอบอกขอบใจนัสรูดินเป็นการใหญ่ ก่อนลาจากขอถามคำถามหนึ่ง
"ว่ามาเลย" นัสรูดินกล่าว
"ข้าแต่ศาลที่เคารพ ข้างุนงงไปหมด ทำไมท่านจึงไม่สั่งห้ามเด็กไม่ให้กินน้ำตาลตั้งแต่แรก เมื่อได้รับคำฟ้อง"
"อ้อ" นัสรูดินตอบ "ก็ข้าต้องเลิกนิสัยนั้นก่อน ตัวข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะต้องใช้เวลานานอย่างนั้น"