ขณะที่นัสรูดินเดินครุ่นคิดไปตามถนน ก็มีเด็กซุกซนกลุ่มหนึ่งขว้างหินใส่ เขาประหลาดใจมาก เพราะเขาไม่ใช่นักเลงเลย
“อย่าทำอย่างนั้น ข้ามีอะไรดี ดี จะบอกพวกเจ้า”
“อะไรล่ะ คงไม่ใช่ปรัชญานะ”
“อิหม่ามกำลังจัดงานเลี้ยงอย่างมโหฬารแก่ทุกคนที่ไปบ้านเขาแน่ะ”
เด็ก ๆ ได้ยินเท่านั้นก็ชิงกันวิ่งไปบ้านอิหม่าม
นัสรูดินหัวเราะหึ หึ ในลำคอ ในเรื่องบันเทิงที่เขากุขึ้น เมื่อเงยหน้าดูอีกทีหนึ่ง เด็ก ๆ หายไป ลิบลับแล้ว ทันใดนั้น เขารัดเอวแน่นขึ้นแล้วโกยอ้าวตามหลังไป คิดในใจว่า “เราควรจะไปดูบ้างดีกว่าเพราะสิ่ง ที่บอกเด็กไปอาจจะเป็นจริงก็ได้”